Gdy została już tylko obojętność. Gdy jest się już tylko w swoim Świecie.
Jak wiele potrzeba by zobaczyć drugiego człowieka, jak wiele potrzeba by się nim zainteresować. Wystarczy tak niewiele. Pani Dorota z Warszawy spotkała pewną kobietę i to spotkanie ja poruszyło. Opisała je na Facebooku.
„Gdy została już tylko obojętność,
Gdy jest się już tylko w swoim Świecie,
Gdy nawet się już nie czuje zimna chodząc w klapkach w grudniowe dni,
Gdy nawet już talerz zupy ciężko się je bo żołądek skurczony,
Gdy już nawet się na nic nie liczy,
Gdy nawet się nie pamięta, nie widzi śladów niewątpliwej kiedyś urody…
Przychodzi ten Dzień w którym znajdzie się talerz wcale nie pusty, gdy znajdą się buty. Gdy umęczone i przemarznięte nogi poczują ciepło. A obok torba z najpotrzebniejszymi rzeczami na przeżycie w pustostanie, w altance czy kanałach. W torbach w których hitem jest latarka tzw „czołówka” i skarpety. Oni dzisiaj siedzą w tych swoich kryjówkach, Oni nie urodzili się bezdomni. Kiedyś znaleźli się w złym czasie i miejscu, nie było nikogo kto by podał rękę. Nie było nikogo kto napełniłby ten symboliczny talerz. Pamiętajmy że to też są ludzie i nigdy nie wiemy DLACZEGO jest tak a nie inaczej. Nie osądzajmy, a po prostu spójrzmy i dostrzeżmy, że Oni są. I jest ich coraz więcej, bo zbyt często odwracamy głowy.
Ta Kobieta przyszła w samych klapkach… dostała buty. Ona już nawet nie czuła zimna, nie czuła że jeszcze trochę a może stracić palce, stopy. Ona już nic nie czuje, żyje chwilą. Dali jeść to zje, dali buty to założy, twarz bez reakcji, bez cienia uśmiechu. Maska. Ona się załamała, nie dała rady, zapadła się w siebie… Bez szans na wyjście z marazmu. To nasz dzisiejszy Świat, wokół nas.
Dzisiaj Wigilia Bożego Narodzenia 2016… a Oni są wśród nas.”
Redaktor naczelny portalu. Absolwent Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego.