Rafał Trzaskowski podpisał deklaracje na rzecz społeczności LGBT+. „Historyczny moment”

Karta LGBT+  zakłada wsparcie między innymi dla osób homoseksualnych. Rafał Trzaskowski mówił „Mój slogan był „Warszawa dla wszystkich”, dlatego Warszawa musi być otwarta dla wszystkich i na wszystkich„.

Przed chwilą prezydent Warszawy Rafał Trzaskowski podpisał deklarację karta LGBT+.

Jak możemy przeczytać na stronie Stowarzyszenia Miłość Nie Wyklucza karta ma zapewniać m.in:

1. Hostel interwencyjny dla osób LGBT+

Proponujemy utworzenie hostelu interwencyjnego dla osób LGBT+ doświadczających przemocy, zagrożonych bezdomnością oraz doświadczających trudnej sytuacji życiowej z powodu swojej orientacji i tożsamości płciowej.

Priorytetem jest nie tyle otwarcie hostelu, lecz zapewnienie mu ciągłości funkcjonowania i niezależności finansowania w zmieniającej się sytuacji politycznej. Dlatego proponujemy stworzenie placówki działającej w oparciu o model ekonomii społecznej, łączącym wsparcie ze strony miasta (baza lokalowa, finansowanie publiczne) z pracą organizacji społecznych (kadra ośrodka, pomoc psychologiczna, doradztwo prawne i zawodowe) oraz z działalnością gospodarczą non-profit (np. hostel komercyjny lub kawiarnia zarabiająca na część pomocową). Ten ostatni element umożliwiłby także zatrudnienie osób wykluczonych z rynku pracy (np. osób przechodzących proces uzgodnienia płci, które mogą być narażone na utratę pracy), pomagając w procesie aktywizacji zawodowej.

2. Centrum społecznościowe LGBT+

Proponujemy utworzenie miejskiego centrum społeczno-kulturalnego, wspierającego i animującego życie warszawskiej społeczności LGBT+ poprzez udostępnianie bezpiecznej i przyjaznej przestrzeni do wymiany wiedzy i doświadczeń oraz poszukiwanie pomocy i wsparcia.

W Warszawie działa kilkanaście organizacji społecznych i grup nieformalnych, skupiających się na osobach LGBT+. Od świadczenia pomocy psychologicznej i prawnej, przez działania kulturalne, po zajęcia i imprezy sportowe, inicjatywy te pozwalają warszawskiej społeczności lesbijek, gejów, osób biseksualnych i transpłciowych otrzymać pomoc, gdy zawodzą instytucje i po prostu poczuć się bardziej u siebie. Poza zapewnieniem bazy lokalowej, centrum społecznościowe pozwoliłoby na stworzenie pierwszej w Warszawie oficjalnej „bezpiecznej przestrzeni”, w której każda osoba LGBT+ spotkałaby ludzi, którym mogłaby opowiedzieć o swoim problemie, potrzebie, albo pomyśle.

3. Monitoring przestępstw motywowanych uprzedzeniami wobec osób LGBT+

Proponujemy wprowadzenie miejskiego mechanizmu zgłaszania i monitorowania przestępstw motywowanych uprzedzeniami (hate crimes) wobec osób LGBT+ realizowanego przez straż miejską.

Homofobia, bifobia i transfobia prowadzą do przemocy, której ofiarami padają nie tylko osoby LGBT+. Sytuacja, w której można zostać zwyzywanym lub pobitym z powodu wyglądu, czy tego, że idziemy z kimś za rękę nie jest normalna i nie powinna być akceptowana. Zbyt często służby policyjne nie są odpowiednio przygotowane do przyjmowania zgłoszeń, czy nawet rozmowy z ofiarami przestępstw.

Mechanizm zgłaszania (na przykład w postaci telefonicznej linii alarmowej), notowania (w formie rzetelnie prowadzonych statystyk), przyjmowania (przez odpowiednio przeszkolonych funkcjonariuszy i funkcjonariuszki) oraz reagowania na przestępstwa wobec osób LGBT+ jest niezbędny. Wszystkim powinno zależeć na bezpiecznych ulicach i bezpiecznej Warszawie.

4. Bezpieczna szkoła i program „Latarnik”

Proponujemy wprowadzenie rzetelnej edukacji antydyskryminacyjnej oraz przeszkolenie „Latarników” – osób przygotowanych do pomocy uczniom i uczennicom LGBT+ oraz pracy z kadrą pedagogiczną w swojej szkole.

Brak wiedzy wzmaga uprzedzenia. Uprzedzenia prowadzą do przyzwolenia na przemoc. W sytuacji przyzwolenia, ofiarą przemocy może paść każde dziecko.

Treści obecne w programie nauczania nie dostarczają młodym osobom rzetelnej, naukowej wiedzy o osobach LGBT+, a często wręcz utrwalają fałszywe, krzywdzące przekonania i usprawiedliwiają ich złe traktowanie. Bullying – zjawisko gnębienia przez rówieśników i nauczycieli – jest ignorowane, deprecjonowane i tolerowane przez źle przygotowaną kadrę nauczycielską i pedagogiczną.

Celem programu „Latarnik” byłoby doprowadzenie do tego, aby w każdej warszawskiej szkole była przynajmniej jedna osoba (nauczyciel, nauczycielka, szkolna pedagożka czy psycholog), przygotowana do zapobiegania i reagowania na przemoc wobec uczniów i uczennic LGBT+ oraz współpracy z kadrą pedagogiczną i nauczycielską (dostarczając wiedzę, interweniując w sytuacjach kryzysowych). Efektywny program szkoleń prowadzonych np. przez WCIES – Warszawskie Centrum Innowacji Edukacyjno-Społecznych i Szkoleń – mógłby skupić się w pierwszej kolejności na nauczycielach i nauczycielkach, które już teraz starają się wprowadzać w swoich szkołach działania zapobiegające uprzedzeniom i dyskryminacji, wyposażając ich w wiedzę i narzędzia do dalszej pracy. Warszawski samorząd próbował już podobnych działań, jednak jedynie w ramach ograniczonych czasowo projektów – tymczasem konieczne są systemowe, nastawione na trwałość i zasięg działania, które faktycznie i realnie odpowiedzą na problem bullyingu.

5. Pełnomocnik/Pełnomocniczka ds. Społeczności LGBT+

Proponujemy utworzenie urzędu Pełnomocnika/ Pełnomocniczki – osoby koordynującej współpracę miasta ze społecznością, dbającej i odpowiadającej za jakość prowadzonych przez miasto działań oraz będącej „twarzą” Ratusza w kwestiach związanych ze sprawami osób LGBT+.

Priorytetem nie jest stworzenie urzędu – w Ratuszu istnieje już urząd Pełnomocniczki ds. Równego Traktowania – lecz umożliwienie jego efektywnej pracy. Oznacza to, że Pełnomocnik/Pełnomocniczka musi dysponować: zespołem pracowników (nawet niewielki zespół pracowników będzie działał sprawniej, niż większa grupa osób wykonująca zadania na rzecz osób LGBT+ jako „setny” obowiązek służbowy), budżetem (pozwalającym na prowadzenie realnych, a nie pozornych działań) i prerogatywami (odpowiednim umocowaniem w strukturze administracyjnej Ratusza). Konieczne jest także przeprowadzenie audytu dotychczasowych działań Ratusza (w ramach tzw. polityki różnorodności) oraz nawiązanie rzeczywistego, trwałego dialogu miasta ze społecznością, w celu zdiagnozowania potrzeb i możliwych rozwiązań.

6. Widoczność i symbole

Proponujemy, aby wzorem innych europejskich stolic, władze Warszawy dostrzegły obecność społeczności LGBT+, wspierały jej widoczność przez cały rok.

Ratusz i Prezydent Warszawy powinny udzielić patronatu Paradzie Równości, wywiesić na stołecznym Ratuszu tęczową flagę w dniu Parady oraz w Międzynarodowym Dniu Walki z Homofobią, Bifobią i Transfobią (IDAHOT), a także wspierać organizacyjnie, finansowo i reprezentacyjnie wydarzenia społeczno-kulturalne adresowane do warszawskiej społeczności LGBT+ przez cały rok.

Choć te symboliczne gesty nie mają bezpośredniego przełożenia na jakość życia osób LGBT+ w mieście, zyskują ogromne znaczenie, gdy chodzi o tworzenie klimatu otwartości lub wrogości wobec jego nieheteroseksualnych mieszkańców i mieszkanek. Udzielenie patronatu, wywieszenie tęczowej flagi, czy uczestnictwo w imprezie jest sygnałem, że władze Warszawy dostrzegają społeczność LGBT+ jako współobywateli i obywatelki, „przyznają sie do nich” i nie spychają ich na margines widoczności.

Takie komunikaty kształtują nastawienie wszystkich pracowników i pracowniczek instytucji miejskich do osób LGBT+. Mówią, że Warszawa jest miastem dla wszystkich i nikt nie może być źle traktowany z powodu swojej orientacji lub tożsamości płciowej.

7. Karta Różnorodności

Proponujemy przyjęcie przez Prezydenta miasta Karty Różnorodności, obejmującej wytyczne dla poszczególnych urzędów i instytucji miejskich, biorące pod uwagę potrzebę godnego, równego traktowania również osób LGBT+ przez urzędników i urzędniczki, a także wprowadzenie standardów pracy, dbających o dobre traktowanie osób LGBT+ zatrudnionych w instytucjach miejskich.

Urzędnicy i urzędniczki muszą być przygotowane do obsługi wszystkich mieszkańców miasta. Osobiste uprzedzenia wobec osób LGBT+ nie mogą wpływać na jakość ich pracy. Jasne wytyczne i standardy pracy instytucji miejskich w kontaktach z osobami LGBT+ ułatwią zapobieganie takim sytuacjom. Dotyczy to również osób LGBT+ zatrudnionych w instytucjach miejskich, które w obawie przed gorszym traktowaniem lub wręcz gnębieniem, robią wszystko aby ukryć swoje życie prywatne przed współpracownikami i szefostwem.

Karta Różnorodności to uniwersalne rozwiązanie stworzone przez Forum Odpowiedzialnego Biznesu, które zostało już wprowadzone przez kilka samorządów w Polsce, m.in. w Częstochowie, Gdańsku, Poznaniu, Słupsku i Wrocławiu.

8. Miejska Polityka LGBT+

Proponujemy opracowanie przez władze i Urząd Miasta wspólnie ze społecznością LGBT+ dokumentu programowego odnoszącego się do wszystkich dziedzin działalności samorządu w odniesieniu do osób LGBT+.

Już dziś w mieście funkcjonują tego typu polityki adresujące potrzeby konkretnych grup społecznych (np. polityka młodzieżowa, senioralna itp.). Przewaga przekrojowej polityki miejskiej nad punktowymi rozwiązaniami polega przede wszystkim na tym, że umożliwia ona całościowe, a nie wybiórcze zdiagnozowanie potrzeb i deficytów w szczególności po stronie działania urzędów miejskich.

Dokument ten przyjęty uchwałą Rady Miasta, zabezpieczający środki finansowe przeznaczone na jego realizację, i oddany do wdrożenia Prezydentowi miasta gwarantuje nadanie wysokiego priorytetu zadaniom związanym z odpowiadaniem na potrzeby społeczności LGBT+. Pokazuje on również złożoność zagadnień, pozwala przyjrzeć się działaniu urzędów z bliska i z namysłem oraz zwiększa szanse na to, że zaplanowane rozwiązania będą wdrażane w sposób długofalowy.

Postulaty Programu LGBT+ dla Warszawy powinny zostać wpisane i szczegółowo dopracowane właśnie w ramach tak zdefiniowanej Polityki Miejskiej LGBT+.

Podsumowanie

Postulaty Programu LGBT+ dla Warszawy to dopiero początek pracy nad poprawą sytuacji osób LGBT+ w naszym mieście.

Zaprezentowana lista adresuje najbardziej palące problemy i podsuwa rozwiązania, które wymagają sprecyzowania i wdrożenia.

Realizacja postulatów Programu nie będzie możliwa bez zaangażowania organizacji społecznych, dysponujących doświadczeniem i wiedzą w dziedzinie wspierania osób LGBT+ oraz samej społeczności.

Przed wyborami prowadzimy rozmowy z komitetami reprezentującymi wystarczająco szerokie spektrum polityczne, aby zwiększyć szanse na to, że już po wyborach będziemy mieć z kim rozmawiać o wdrożeniu naszych postulatów.

Źródło: Stowarzyszenie Miłość Nie Wyklucza / Urząd Miasta Stołecznego Warszawy