Czytelniczka reaguje na szokujacą historie z metra. „Starsza Pani o kuli wypchnęła mnie”

Sama choruje od kilku lat na przewlekła ciężka chorobę, zdarza mi się zasłabnąć w komunikacji miejskiej ale niestety rzadko kiedy współpasażerowie okazują jakieś zainteresowanie…. „Leże na podłodze,to leże…. pewnie jestem pijana czy naćpana”. Otóż nie!

Zdarzyło mi się także podejść z prośbą do Pana lub Pani czy pozwoli by mi usiąść na kilka chwil bo jest mi słabo i duszno. Na 5 wypadków moich zapytań, raz, tak RAZ!, spotkałam się w pozytywną reakcją. Na ogół spotykam się z odpowiedzią, „chyba jest Pani za młoda na takie żądania” czy „osobom starszym należy się miejsce” albo „to jest miejsce dla matek z dziećmi – mamy najciężej”.

Niemniej jednak najmocniej i najbardziej dotkliwie wspominam sytuacje kiedy starsza Pani o kuli wypchnęła mnie z tramwaju. Wydaje się niesowite ale jednak!

Jadąc do domu, po kilku godzinnej wizycie w jednym z warszawskich szpitali. Stałam sobie wtulona w jedną z rurek w tramwaju. Kiedy na jednym z przystanków w centrum wsiadała sobie Pani z kulą i wózkiem zakupów. Oczekując pomocy, wyraźnie to komunikowała pasażerom tramwaju. Spotykając się z ignorancją oraz jednocześnie zwracając się bezpośrednio do mnie. Odpowiedziałam jej że niestety nie mogę jej pomóc z uwagi na mój stan zdrowia. To warknęła  z oburzeniem, że się użalam i nie wiem co to są choroby. Wspinając się po schodkach tramwaju mocno mnie chwyciła, przez co zemdlałam… I na tym się kończy moja świadomość.

Ocucił mnie młody chłopak na przystanku „CENTRUM”. Nerwowo informował mnie że starsza Pani mnie wypchnęła z tramwaju i karetka już jedzie. Co z resztą osób czekających na pojazdy?! Nic… spoglądali, nagrywali relacje…

Natomiast ja ponownie trafiłam na odział który opuściłam kilka minut szybciej, tym razem ze wstrząsem mózgu…

Podsumowując… Ludzie! Młodzi, Starsi, wykształceni i Ci zupełnie bez pomysłu na siebie….

Okazujcie sobie zrozumienie i zainteresowanie w takich sytuacjach. Każdego z Nas spotykają chwile słabości i ciężkie sytuacje.

Czasem jeden uśmiech i „proszę usiąść źle Pan/Pani wygląda” mogą zmienić wszystko!