Potworny tłum, ścisk, długie oczekiwanie. Tak wygląda Stołeczne Centrum Osób Niepełnosprawnych

Nie piszę tego, by wzbudzić czyjąkolwiek litość czy współczucie. Chcę zwrócić uwagę na problem, z którym na co dzień borykają się ludzie starsi, niepełnosprawni, często mający problemy z poruszaniem się.

Życie tak się ułożyło, że dwoje z moich dzieci jest osobami niepełnosprawnymi.

Orzeczenie o niepełnosprawności, nawet takiej jak w przypadku moich dzieci, która nie zniknie i zostanie z nimi do końca życia, wydaje się na czas określony, co wiąże się z koniecznością wizyty w Stołecznym Centrum Osób Niepełnosprawnych.

Niestety, to, czego doświadczają osoby niepełnosprawne w Warszawie w mojej ocenie daleko odbiega od standardów, jakie powinno spełniać takie miejsce.

Dziś, 8 marca kolejka wynosiła ponad 30 osób. Nieczynne były trzy okienka. Nie winie za to osób obsługujących, bo kiedy podeszłam wreszcie po długim oczekiwaniu Pani przeprosiła mnie chociaż nie była to jej wina. Nie jest to też odosobniony przypadek, gdyż niemal zawsze spotykam tu kolejkę.

Nie wiem, z jakimi sprawami czekały inne osoby, ale w moim przypadku było to uzupełnienie dokumentacji medycznej.

Drogi dostarczenia dokumentacji były dwie, mogłam to zrobić osobiście lub wysłać pocztą.

Chcąc mieć pewność, że dokumenty dotrą na czas stawiłam się osobiście, a przecież można by to było zrobić drogą elektroniczną, co pozwoliłoby skrócić kolejki.

Przy okazji poruszę jeszcze jedną ważną sprawę. Dość często na stacji Ratusz Arsenał nie działają windy, co w takim miejscu, gdzie wysiadają osoby z niepełnosprawnościami powinno być sprawą kluczową.

Miarą społeczeństwa jest to jak traktuje osoby starsze, chore, niepełnosprawne. Niepełnosprawności się nie wybiera, niestety przyszło nam z nią żyć, ale to życie mogłoby być łatwiejsze przy odrobinie pomocy i zauważenia problemów osób niepełnosprawnych.