IPN znalazł kości "Inki" i 4 innych żołnierzy wyklętych!

Najbardziej znana sanitariuszka AK, Danuta Siedzikówna ps. „Inka” została stracona 28 sierpnia 1946 roku mając niespełna 18 lat. Razem z nią stracono również Feliksa Selmanowicza ps. „Zagończyk”. Pluton egzekucyjny nie trafił z ogległości zaledwie trzech kroków. Nikt nie chciał ich zabijać. Dlatego też ppor. Franciszek Sawicki wykonał wyrok strzałem w głowę.

Do tej pory miejsce pochówku „Inki” pozostawało tajemnicą. Mówiono, że jej zwłoki wrzucono do dołu z wapnem. IPN po wnikliwym śledztwie ustalił jednak, że ciało sanitariuszki leży na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku około 10 metrów od jej wymbolicznego nagrobka. To, że jest to Danuta Siedzikówna, potwierdziły badania DNA.

Instytut Pamięci Narodowej zidentyfikował też szczątki 4 innych ofiar – Mariana Kaczmarka, Józefa Kozłowskiego, Stanisława Kutryby i Edwarda Pytki. Wszyscy zostali straceni w Warszawie i tam też odnaleziono ich ciała.

Marian Kaczmarek ps. Paweł był maszynistą i kurierem emigracyjnego ośrodka wywiadowczego w Barkhausen. Przewoził ludzi przez granicę z NRD oraz pocztę wywiadowczą. Podczas procesu nie miał nawet obrońcy. Wyrok wykonano 7 kwietnia 1953 r. w więzieniu mokotowskim w Warszawie.

[gallery_bank type=”images” format=”thumbnail” title=”false” desc=”false” responsive=”true” special_effect=”” animation_effect=”” album_title=”false” album_id=”38″]

Józef Kozłowski ps. Las dowodził akcjami przeciwko MO i UB, a od 1946 roku, został komendantem Okręgu XVI, który zreformował organizacyjnie. Bronił się zaciekle przed atakami ponad 1500 żołnieży KBW w bunkrach koło wsi Gleba. Aresztowano go i skazano na karę śmierci. Wyrok wykonano 12 sierpnia 1949 r.

Stanisław Kutryb należał do NZW. Pełnił służbę wartowniczą przy sztabie komendanta XVI Okręgu. Po zmianie struktur w Komendzie Powiatowej „Orłowo”. Po pokazowej rozprawie skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 19 maja 1949 r.

Edward Pytko był podporucznikiem i pilotem instruktorem w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Radomiu. Po wojnie wstąpił do wojska. W 1952 roku podczas lotu treningowego chciał uciec na zachód. Wylądował na radzieckim lotnisku Winer Neustadt w Czechosłowacji sądząc, że jest w Austrii. Został zatrzymany przez Rosjan i przekazany stronie polskiej. Skazano go na karę śmierci. Wyrok wykonano 29 sierpnia 1952 r. w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.