Nie żyje znany aktor teatralny i telewizyjny. Występował w największych teatrach, zagrał kilkadziesiąt ról telewizyjnych

Nie żyje Andrzej Wincenty Szczytko znany polski aktor teatralny i filmowy, reżyser teatralny, pedagog. Miał 65 lat.

Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi (1978), gdzie studiował na roku m.in. z Bożeną Stryjkówną, Małgorzatą Potocką, Hanną Mikuć, Elżbietą Piwek, Bogusławą Pawelec, Jackiem Komanem, Piotrem Skibą i Jacentym Jędrusikiem. Kształcił się także w Goodman School of Drama na DePaul University (1980). Zadebiutował 18 listopada 1977 w Teatrze im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze rolą Lentullusa w spektaklu Androkles i lew G.B. Shawa w reżyserii Henryka Tomaszewskiego.

Był aktorem Teatru im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze (1977–1978), Teatru Dramatycznego im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku (1978–1980), Teatru Współczesnego w Szczecinie (1980), Teatru Polskiego w Szczecinie (1981–1983); Teatru Polskiego w Poznaniu (1983–1991, 1995–2000); Lubuskiego Teatru im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze (1993–1995); Teatru Nowego im. Kazimierza Dejmka w Łodzi (2009–2012). Gościnnie występował na deskach Teatru Studio w Warszawie, Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, Sceny na Piętrze oraz Teatru Muzycznego w Poznaniu. Wystąpił w ponad stu rolach teatralnych w spektaklach takich reżyserów jak Krystian Lupa, Henryk Tomaszewski, Alina Obidniak, Jerzy Zegalski, Wanda Laskowska, Lech Raczak, Krzysztof Babicki, Adam Orzechowski, Waldemar Modestowicz, Jacek Bunsch i Grzegorz Mrówczyński. Był asystentem Jerzego Kreczmara.

W latach 80. i 90. współpracował z Teatrem Polskiego Radia. W 1990 roku zadebiutował na deskach poznańskiego Teatru Polskiego reżyserią adaptacji Traktatu moralnego Czesława Miłosza. Przedstawienia w jego reżyserii były zapraszane na festiwale w Berlinie, Poczdamie, Warszawie − Teatr IMKA, Poznaniu, Rzeszowie, Kijowie − Narodowy Teatr im. Iwana Franki, Sarajewie i Mińsku − RTBD. W latach 1991–1993 pełnił funkcję dyrektora Polskiego Instytutu Sztuki Teatralnej w Nowym Jorku, a także zastępcy dyrektora (1998–2000) i p.o. dyrektora naczelnego (2000) Teatru Polskiego w Poznaniu. W latach 2000–2004 był dyrektorem naczelnym agencji reklamowej. W latach 2012–2017 był reżyserem-gościem Narodowego Teatru Dramatycznego im. Tarasa Szewczenki w Charkowie.

Na małym ekranie zadebiutował rolami Sierżanta i Człowieka wojny w Matce Courage i jej dzieciach Brechta (1983) w reżyserii Andrzeja Rozhina. Debiutem filmowym była rola Feliksa Kroguleckiego w Republice nadziei (1986) w reżyserii Zbigniewa Kuźmińskiego. Na dużym ekranie pojawiał się najczęściej w rolach drugoplanowych m.in. w Koledze Pana Boga (1986) reż. Wojciech Brzozowicz, Powrocie do Polski (1988) reż. Paweł Pitera, Gdańsku 39 (1989) reż. Zbigniew Kuźmiński, Kanclerzu (1989) reż. Ryszard Ber, Poznań 56 (1996) reż. Filip Bajon, Ogniem i mieczem (1999) reż. Jerzy Hoffman oraz w Teczce (2007) reż. Jakub Kossakowski. Wystąpił też w wielu produkcjach telewizyjnych takich jak: Pogranicze w ogniu (1988−1991) jako porucznik Lenart, Duża przerwa (2000−2001) jako prof. Zbigniew Szawdzianiec, Tajemnica twierdzy szyfrów (2007) jako kpt. Thomas Gregg oraz w innych rolach gościnnych.

W 2016 z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru otrzymał Nagrodę im. Stanisława Ignacego Witkiewicza − Nagrodę Sekcji Krytyków Teatralnych PO ITI za popularyzację polskiego teatru na świecie. Odznaczony przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2012) oraz Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2017). Laureat Nagrody im. Łukasza Horowskiego (2019) za wielkopolski styl budowania partnerstwa Polski i Ukrainy.