Niewidomy poszedł na pętlę autobusową. Ludzka znieczulica nie zna granic…

Niewidomy przewodnik z Niewidzialnej Wystawy po pracy udał się na pętlę autobusową. Niestety nie mógł znaleźć swojego autobusu. Jak się okazało był opóźniony i odjechał. Pomimo próśb do innych o wskazanie mu autobusu nikt nie chciał mu pomóc.

Sprawę opisała Niewidzialna Wystawa.

„(…) Nieopodal Głoskowa mieszka nasz przesympatyczny przewodnik Andrzej, starszy i uroczy pan, sypiący dowcipem jak z rękawa. Cierpliwy, rzadko uskarżający się na cokolwiek. Sumienny i koleżeński. Dusza – człowiek. Od kilku minut stoi na pętli przy Wilanowskiej. Jest względna cisza, choć to oblegane miejsce, ale zasadniczo ciągle ktoś się tu spieszy.

Andrzej skończył swoją zmianę na Niewidzialnej Wystawie i dotarł jak zawsze trochę przed czasem, bo nigdy się nie spóźnia. Rozkładowo właśnie o 19:15 autobus 727 powinien odjechać, ale go zwyczajnie nie ma, nie stoi na pętli. Stoi kilka innych, Andrzej kręci się obok przystanku ze swoją nieodłączną białą laską, co chwilę pyta przechodniów, nikt nie widzi poszukiwanej linii.

Jedni zdawkowo rzucą „nie”, inni rozejrzą się, ale odpowiedź pozostaje ta sama. Nasz przewodnik czeka pod wiatą, 19:15 minęła, mijają kolejne minuty, dźwięki przenikają się, autobusy odjeżdżają… Andrzej idzie do punktu informacji, która znajduje się przy pętli, aby spytać co się dzieje. Okazuje się, że autobus miał opóźnienie, stanął z tyłu dosłownie na sekundę, aby wypuścić pasażerów i niezwłocznie odjechał… Kto bystry i miał farta – załapał się…
Godzina czekania na kolejny lub taksówka za grubo ponad sto złotych… Smutek i stracony czas” – opisuje post Niewidzialnej Wystawy.

Przyłączamy się do pytania Niewidzialnej. Co w przypadku, gdy autobus się spóźni? Tablice informacyjne (które nie są wszędzie dostępne) i tak o tym nie poinformują. Jak rozwiązać problemy tego typu? Co z głośnym „usuwaniem barier”? Przede wszystkim jednak, co z ludzką życzliwością?