Praska kamienica rodziny Ahrens wpisana do rejestru zabytków

Jakub Lewicki – Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków podpisał decyzję o wpisie do rejestru zabytków kamienicy rodziny Ahrens, wzniesionej w l. 1913-1914, położonej w Warszawie przy ul. Jagiellońskiej 27, z uwagi na zachowane wartości artystyczne i historyczne. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

Obiekt został wybudowany na zlecenie warszawskiej rodziny Ahrens, z której wywodzili się bracia Gustaw i Ludwik, będący właścicielami garbarni położonej w Warszawie przy ul. Wawrzyszewskiej i św. Stanisława.

Czynszowa kamienica otrzymała wielkomiejski charakter w postaci 6-kondygnacjowej bryły, bogato zdobionej fasady oraz dekoracyjnie opracowanych wnętrz. Wystrój oraz wyposażenie, m. in. w windy, wskazuje, że była ona przeznaczona dla lepiej sytuowanych najemców. O wartościach artystycznych obiektu świadczą zachowane elementy detalu architektonicznego oraz dekoracji ornamentalnej fasady, wykonane w stylistyce historyzującej w postaci frontoników obramień okiennych, płaskorzeźbionych zworników, girland, medalionów, płycin i wsporników. Całość uzupełniono boniowaniem oraz wysokimi niszami i pseudowykuszami dodającymi kamienicy monumentalności. O bogactwie zastosowanych motywów dekoracyjnych świadczą również reprezentacyjne klatki schodowe z ozdobnymi metalowymi balustradami zestawionymi z barwnymi, lastrykowymi podestami i stopniami schodów.

Budynek dokumentuje także intensywny rozwój Starej Pragi, której zabudowa powstająca w pierwszych dziesięcioleciach XX w., zyskiwała ten sam wielkomiejski charakter i gabaryty, co zabudowa śródmiejska. Cechą charakterystyczną kamienic czynszowych było szczelne wypełnienie posesji wokół wewnętrznego podwórza, będącego jedynym źródłem światła dziennego dla mieszkań umieszczonych w oficynach.

Przedmiotowy budynek jest przykładem kamienicy o podwyższonym standardzie, gdzie oprócz bogatej dekoracji uwagę zwracają mieszkania o dużych powierzchniach (tylko cztery na piętro) umieszczone już nie tylko w budynku frontowym ale i w tylnej oficynie. Każde z nich posiadało dwa wejścia, z klatki reprezentacyjnej oraz dla służby z klatki kuchennej, ze służbówką zlokalizowaną przy kuchni. Układ ten, nadal czytelny pomimo wtórnych podziałów, dokumentuje sposób funkcjonowania przedwojennego społeczeństwa, dla którego codziennością było korzystanie z usług służby, obecnej w mieszkaniu przez całą dobę. Powyższe decyduje tym samym o wartościach naukowych kamienicy.