Tak dla demokracji, nie dla dewastacji. Zabytkowy mur przy Koszykowej pomazany

Ktoś pomazał zabytkowe mur przy najstarszym w Warszawie Domu Dziecka. Placówka działa nieprzerwanie od 1736 roku. Tym bardziej dziwi zachowanie kogoś, kto dla doraźnych celów napisał na murze instytucji „3xWETO” oraz „WOLNOŚĆ” i „WOLNE SĄDY”.

Budynek obecnie poszukuje inwestora, który ma wykonać rewitalizację. Do 16 października zamknie się termin składanie ofert, później nastąpi ogłoszenie decyzji. Niestety mazanie po murze na pewno nie służy ani demokracji ani też rewitalizacji zabytków. Farba jest już mocno wżarta w zabytkowy mur, co niestety utrudni prace i zwiększy koszty.

Jak możemy przeczytać na stronie zabytku Dom ks. Baudouina to najstarszy z istniejących domów dziecka w Polsce. Działa nieprzerwanie od 1736 roku, choć początki jego działalności to rok 1732. Jest ważną częścią historii społecznej miasta i znaczącym przykładem instytucji ilustrującej historię dzieciństwa, świadectwem dziecięcych historii. Dzisiejszy budynek, wzniesiony na przełomie XIX i XX wieku to trzecia siedziba tej instytucji. Pierwszy, drewniany budynek mieścił się na tyłach Krakowskiego Przedmieścia, w miejscu, dzisiejszego Teatru Polskiego. Śladem drugiej siedziby są dziś tylko ulice: Szpitalna – bo był wówczas częścią Szpitala Generalnego miasta Warszawy i Baudouina – na pamiątkę założyciela tego Szpitala, rozlokowanego w latach 1757-1901 w trójkącie ulic Świętokrzyska, Zgoda i plac Warecki (dziś Plac Powstańców Warszawy). Od 1901 roku do dziś dzieci mieszkają w budynku przy ulicy Nowogrodzkiej.

Od początku istnienia Dom dawał schronienie niemowlętom i małym dzieciom opuszczonym, osieroconym, wymagającym opieki, długie lata był też Domem Matki i Dziecka, przyjmował samotne matki w okresie ciąży i połogu. Założony z inicjatywy ks. Gabriela Piotra Baudouina i Sióstr Miłosierdzia, zbudowany ze składek mieszkańców Warszawy i darowizn możnych, przez niemal sto lat zarządzany był przez Księży Misjonarzy. Później nadzór nad Domem kolejno przejmowały Rada Ogólna Lekarska, Warszawskie Towarzystwo Dobroczynności, Rada Główna Opiekuńcza, Rada Miejską Dobroczynności Publicznej… Zmieniały się przepisy i instytucje nadzorujące ale zadanie i główny cel działalności pozostawał niezmienny. Dom przetrwał zamieszki, rozbiory i wojny nieprzerwanie, przez niemal trzy stulecia, niosąc pomoc najmłodszym mieszkańcom stolicy.

Od zakończenia II wojny światowej przez niemal pięćdziesiąt lat Dom Małych Dzieci był częścią stołecznego systemu opieki zdrowotnej nad matką i dzieckiem i przebywały tu dzieci do lat trzech oraz były miejsca dla matek. Potem wielokrotnie zmieniało się prawo – od 1993 roku Dom Dziecka został włączony do systemu opieki nad dzieckiem w systemie edukacji, od 1999 roku – stał się jednostką organizacyjną systemu pomocy społecznej, a od 2012 roku jest placówką specjalistyczno-terapeutyczną systemu pieczy zastępczej.